با‌مد‌ا‌د‌

هَمِ  هَمِ چی دانه

مِی رازه خوانه

دانه باز مِی دیل ،تی جایه

اوچوم سیاهه

اوچوم.

یک بار، دوبار،سه بار. . دوباره صدا پخش میشه.هوای تازه صبح مازندران شده شبیه صبح های گیلان.شده هوای راه رفتن روی سبزه های خیس بارون خوردش.شده شبیه چایی های دم کشیده دارچینی تلخ . شده رقص پاهام رو خاک تازه، بازی موهام تو دستِ باد و آوازِ  تو، تو گوشم.

 

تموم.صدا قطع شده.اما من اینجا نیستم.

-سلام،من خونه نیستم،لطفا پیغام خود را بگذارید.

_ روایت نه ساعتِ قبل: بیدار مانده ام. ساعت سه بامداد است و من در تصویرِ رو به رو غرق ام . به یادِ تو و آیدایت.اشک هایم، از فکرت روان است.با یادِ نامه هایت به آیدا و نگاهِ عاشقت که می گفتی: نشان ِ قدرت آیداست نه ضعف من! _ چه قدر تو برایم جاودانی هستی احمدم! آن قدر که با یادت لبخند جمع می شود در ذهنم و بعد نقش می بندد بر رویِ لبان ِ گرم ِ بامدادی ام. بگویم که: دوستت دارم هایی که نثارت می کنم از جنس تمامِ بامداد هایی ست که تنها با یاد ِ تو می ایستم پشت پنجره

- عدم مقابله عمق چرخه قهقرا - بهرام اومده! تجربه ی زیستی داستان او؛ با صدا. حرفاشو می شنوم - با صدا جلو می رم- داستانو شکل می دم- و . به نور می رسم. به تنها باریکه ی نور شروع این زنده گی. -پ.ن: آدمی مثل بهرام شبیه تکرار-شروع -نور - و جنگی ادامه داره!

- نشد که از آخرین روزِ سالِ نود و هشت ​​​​​​بنویسم.انقدر سریع و نامنظم برایم گذشت که وقتی چشمانم را می بندم می توانم تمامش را در ذهن مرور کنم. سالی گذشت و همه مان تجربه های مختلف را پشتِ سر گذاشتیم و فهمیدیم عشق را _ خانواده را _ و بودن هایشان را. آرزوی دارم خوشی ها و عشق و محبت زیاد تر و همچنین سلامتی بر تمامِ افراد جهان حاکم باشد. و با تمامِ وجود، خواهان عدالت و یکرنگی ام. _ باز در آخر شب رهگذر مست، به کوی، غزل رستگی آواز دهد از هر سوی باز می آید ، می

س گاه خوب است.همانقدر آرام. شکل: موجِ فرونشستهٔ آرام. سطرهایت را تغییر میدهی.نوعی جدید شکل میگیرد. پیوسته_آرام_منظم.در تاصبح فردا.شیوه ای نگارشی نمی خواهد؛ نگاه بصری می خواهد.تصویری زنده که از خیال، نقش بندان می نشیند در دل.پس زمینهٔ زندگی است.شکل و نوع چیده می شود و بعد؛ روی پرده می رود. در نور محو شدن، خواستن. لبریز شدن از رنج.نگاه خیرهٔ شهر.درد ی پیوسته، قدمِ مرگ ؛ پرده فرو می افتد.